مطالعه مقدماتی بررسی فراوانی نسبت به دست آمدن رفلکس H از عضله آپوننس پولیسیس در بیماران فیبرومیالژی و مقایسه آن با افراد نرمال

سابقه و هدف: فیبرومیالژیا یکی از مشکلات شایع در بیماران ماسکولواسکلتال و سردسته سندر مهای افزایش حساسیت مرکزی م یباشد که هیچ یافته پاراکلینیک برای کمک به تشخیص آن به اثبات نرسیده است. هدف از انجام این مطالعه آن است که اولاً از ثبت رفلکس از عضله opponens pollicis )که به طور معمول در افراد نرمال ثبت رفلکس از آنها مقدور نمی باشد( به عنوان یک یافته پاراکلینیک در تشخیص این بیماری استفاده شود و ثانیاً بر تئوری افزایش حساسیت مرکزی این بیماران صحه بگذارد. مواد و رو شها: این مطالعه از نوع مورد- شاهدی م یباشد که 30 بیمار مبتلا به فیبرومیالژیا مراجعه کننده به بیمارستا نهای 501 ارتش و میلاد و 30 بیمار کنترل جور شده با گروه نرمال، انتخاب شده و ثبت رفلکس H از عضله opponens pollicis بیماران مورد بررسی قرار گرفت. ثبت رفلکس H توسط دستگاه های الکترومیوگرافی Medelec و Medtronic در هر دو گروه صورت پذیرفت و سپس اطلاعات توسط نرم افزار 5/ SPSS 11 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و به عنوان پایان نامه مقطع دستیاری با نمره عالی مورد قبول واقع شد. یافت هها: در مقایسه ثبت رفلکس H از عضله opponens pollicis بین بیماران فیبرومیالژیا و گروه کنترل، نشان داده شد که رفلکس H ب دون استفاده از مانورهای تسهیلی، به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل می باشد و نیز ثبت رفلکس H از عضله opponens pollicis احتمال تشخیص فیبرومیالژیا را 6 برابر بالا م یبرد ( 7/ odd ratio=5 ). همچنین، نشان داده شد که حداقل شدت تحریک در بیماران فیبرومیالژیا که رفلکس H از آنها از عضله opponens pollicis ثبت شد، نسبت به گروه نرمال، به طور معن یداری کمتر می باشد. اما بین Amplitude موج H در بیماران فیبرومیالژیا و افراد نرمال رابطه معن یداری وجود ندارد. از نظر سنی نیز رفلکس H در بیماران مونث، بیشتر از جنس مذکر ثبت شد. از طرفی بین طول مدت بیماری و فراوانی بدست آوردن رفلکس H از عضله opponens pollicis رابطه معن یداری یافت نشد. نتیج هگیری: که رفلکس H بدون استفاده از مانورهای تسهیلی، ب هطور معنی داری بیشتر از گروه کنترل م یباشد و همچنین نشان داده شد که ثبت رفلکس H از عضله opponens pollicis احتمال تشخیص فیبرومیالژیا را 6 برابر بالا م یبرد ( 7/ odd ratio=5 ). این یافته، هم بر تئوری افزایش حساسیت مرکزی بیماران فیبرومیالژیا صحه می گذارد و هم بر ایجاد نوعی حساسیت در قوس نخاعی تأکید میک‌ند و لذا پیشنهاد م یشود که در بیماران مشکوک به فیبرومیالژیا از مطالعات الکترودیاگنوز به عنوان یک پاراکلینیک در تشخیص بیماری فیبرومیالژیا استفاده شود.